Tjeerd Hendriksen

De één na de andere voorbijganger groet hem: Tjeerd Hendriks. Eén van de oprichters van het Rotterdamse warenhuis GROOS zit voor zijn eigen zaak. Pal voor een kersverse muurschildering, uiteraard gemaakt door een Rotterdamse kunstenaar. Uiteraard, want GROOS heeft alleen maar producten van Rotterdamse makelij. Van design tot kunst en van mode tot delicatessen. Gevestigd in het Schieblock, een kantoorgebouw vol creatieve bedrijven. Zo kijkt de winkel uit op de Luchtsingel, een gele houten loopbrug die het centrum verbindt met Rotterdam-Noord.
 

Tjeerd is zelf ook een verbinder. In zijn zaak komen de producten samen van meer dan honderd Rotterdamse makers. Hij kent ze bijna allemaal persoonlijk, veel nog uit zijn tijd aan de Willem de Kooning Academie, waar hij een paar jaar autonome kunst studeerde. “Maar ik was misschien te autonoom”, lacht hij. “Ik kon er niet tegen dat die culturele sector altijd zo naar binnen gekeerd is. En ik had al snel door dat er een laagdrempelig podium ontbrak voor ontwerpers en kunstenaars. Ik wilde iets opzetten voor de stad en het tegelijk naar een hoger niveau tillen. Al in mijn academietijd serveerde ik goede wijn bij een expositie.”

Hendriks is dus niet makkelijk in een hokje te plaatsen en daar heeft hij ook een hekel aan. “Ik hou ervan om te verwarren. Op de middelbare school zag ik eruit als een skater, maar ging ik om met gabbers en Surinamers. En nu nog heb ik het idee dat je me niet kan plaatsen. Ik droeg een tijdje een snor, maar als mensen me ‘die gast met die snor’ gaan noemen, kan ie er ook zo weer af. Daar ben ik rigoureus in.” Het liefst gaat Tjeerd van top tot teen gekleed in eigen merken uit 010. “Schoenen van Robey, sokken van Alfredo Gonzales, een jas van Venour, dat vind ik zo gaaf!”

Het is duidelijk dat de eigenaar trots is op zijn zaak, en laat dat nou ook de betekenis zijn van GROOS. “Het is een oud Nederlands woord voor trots. Je hoort Rotterdammers op leeftijd nog wel eens zeggen “ik ben Groos op mijn stadje of kluppie”. Tjeerd wil ook iets betekenen voor zijn stad. “Ik schreef voor het tijdschrift Glamcult tot de redactie besloot naar Amsterdam te verhuizen, omdat daar meer gebeurde. Dat was voor mij een trigger om hier zelf wat te ontwikkelen. Ik geloof niet dat hier een ‘doe maar gewoon-mentaliteit’ is, eerder dóe maar gewoon.” Als voorbeeld geeft Tjeerd de Fenix Food Factory op Katendrecht. “De Kaapse Brouwers, worst van Firma Bijten, CiderCider. Het zijn gewoon beroepsmalloten die bij elkaar in een loods zitten en willen laten zien wat ze goed kunnen en wat ze leuk vinden.” Die andere beroemde Markthal in Rotterdam vindt Hendriks minder interessant, om nog maar te zwijgen over de Foodhallen in 020. “Het is allemaal wel heel erg af, hè?”, grijnst hij.

Hij wil niet teveel vergelijkingen maken met de hoofdstad, maar Hendriks noemt het wel een groot verschil dat ontwerpers of kunstenaars in Amsterdam eerder aan de slag kunnen bij een creatief bedrijf. Hij ziet het als zijn missie om dat ook in Rotterdam te bewerkstelligen. “Het is funest dat creatieven in de horeca moeten werken om in hun levensonderhoud te voorzien. Dan duurt het langer voordat je je kunt ontwikkelen. Wat ik fijn vind aan GROOS, is dat het werkt. Niet per se dat wij er rijker van worden, maar dat onze merken juist zien dat ze een boost krijgen. Ze worden opgepikt omdat ze bij ons liggen. En dat is goed voor het klimaat van de stad.” Daar mag je GROOS op zijn.
 

Fotografie: Milan Goldbach

Locatie: The Bird, Rotterdam

Kan je geen genoeg krijgen van de Portrait serie?
Kijk hier voor het totale overzicht en laat je inspireren door echte verhalen van mensen met een voorliefde voor Italië, passie voor lekker eten, fashion, design en de goede dingen van het leven!